Βροχή

Ταξιδεύοντας,πίσω μου σπρώχνω τα χρόνια,
στο ένα χερι το μυαλό στ'αλλο η καρδιά.
Μα, ξεφεύγει ο άνεμος απο τρύπια πανιά,
ιδρώνει σκεψεις ο νους κι αναμνησεις δακρύζει,φιλιά..
Σε χρυσομαυρους καταρρακτες χορευουν τα δάχτυλα
κι αν με δεις να μετραω μυστικά,
θα σου φαίνονται γνώριμα και διαφορετικά
σκεπασμένα με άσπρα σεντονια.

Εχω πλέον χαθεί σε δυο θάλασσες
που ζεστά αγκαλιάζουν το είναι μου
κι αν κοιτάξεις βαθιά, μερικά δειλινά
ίσως τότε το νιώσεις κι εσύ
που άλλοτε μανιασμένα τα κύματα
με μεγάλα και άχαρα βήματα
περπατάνε επάνω στα δικά μου τα σύννεφα.
Μα αγκαλιάζονται, πέφτουν μαζί.

Κι αν υπάρχω εδώ , θα υπάρχεις εκεί.
Αν κοιμάσαι στα σύννεφα θα μυρίζεις βροχή.
Όσο οι μέρες σκοτείνιαζαν με μια νεα πνοή,
κι όσο φούσκωνε η θάλασσα, με σφιχτά το κουπί
μια ελπίδα είχα μόνο,μια ελπίδα γυμνή:
Κάθε μέρα να γινεται λίγο πιο.. Φωτεινή.