Όταν νυχτώνει

Γράμματα αρμονικά αραδιασμένα,
κι οι λέξεις.. κομματιασμένα συναισθήματα
σαν γεννάς μια στροφή,τραγουδάς μια αγκαλιά
κι ο ρυθμός σου οδηγεί της καρδιάς μου τα βήματα,
δυο χείλη ζωγραφίζουν χιλιάδες φιλιά,κι οπως παλια
τα μαλλιά σου χορεύουν αργά ,
στων δικών μου ονείρων τα άγνωστα ποίηματα.

Κι όμως ποτέ δεν ονειρεύτηκα βροχή,μοναχή
μια χούφτα γεμάτη φωτιά, πόνο κι έρωτα.
Η κάθε μου σκέψη ενας κόκκος άμμου
σκόρπίζει αναμνήσεις στου κόσμου τα πέρατα.
Με κάθε μου χάδι, με κάθε μου λέξη ξεχνιέται..
Κλέισε τα μάτια και δες.. ενα ποίημα γεννιέται..

Καθε που ο ήλιος τρεμοπαίζει στον ορίζοντα
θαρρείς τα κύμματα σκάνε στα σύννεφα
Πέφτει η νύχτα,κι αν βρείς το δικό μου αστέρι
έλα κοντά και πιάσε μου το χέρι..


 

Γαλάζιο

Απέραντη θάλασσα η ματιά μου και χάνεσαι μέσα της
γιατί είσαι κύμα που ταξιδεύει απο άνεμο σ'άνεμο,
καμαρωτό και ατίθασο και αφηνιασμένο
μέχρι να αγκαλιάσει τα βράχια,να σκορπιστεί στον αέρα,
να βρεθεις μια ακόμη σταγόνα στον ωκεανο.

Γιατί είμαι άνεμος
και κάθε τι που αγαπάς παίρνει σάρκα στην δική μου την άβυσσο
ο ουρανός καθρεπτίζεται σε έναν άλλο παράδεισο
κι αν μια σταγόνα αξίζει όλα αυτά,
πόσο άραγε θα άξιζε μια ολόκληρη θάλασσα..

Γιατί είμαστε αστέρια που φέγγουν ανεκπλήρωτα όνειρα
και κάθε βράδυ τρεμοπαίζουν λιγότερο.
Με τα μάτια κλειστά τα φαντάζομαι πιό φωτεινά
πιό κοντά στα φεγγάρια που ίσως κάποτε ήμασταν.

Μη φοβάσαι λοιπόν
να δείς στον καθρέπτη το γλυκό σου χαμόγελο
να απλώσεις το χέρι , να με αγγίξεις στα σκοτεινά.
Τελικά είναι ωραία να έισαι της θάλασσας κύμα κι αστέρι
να γεννιέσαι ξανά και ξανά..
Να πετάς σε αεράκι ελεύθερο , σε γαλάζια αγκαλιά.

Βροχή

Ταξιδεύοντας,πίσω μου σπρώχνω τα χρόνια,
στο ένα χερι το μυαλό στ'αλλο η καρδιά.
Μα, ξεφεύγει ο άνεμος απο τρύπια πανιά,
ιδρώνει σκεψεις ο νους κι αναμνησεις δακρύζει,φιλιά..
Σε χρυσομαυρους καταρρακτες χορευουν τα δάχτυλα
κι αν με δεις να μετραω μυστικά,
θα σου φαίνονται γνώριμα και διαφορετικά
σκεπασμένα με άσπρα σεντονια.

Εχω πλέον χαθεί σε δυο θάλασσες
που ζεστά αγκαλιάζουν το είναι μου
κι αν κοιτάξεις βαθιά, μερικά δειλινά
ίσως τότε το νιώσεις κι εσύ
που άλλοτε μανιασμένα τα κύματα
με μεγάλα και άχαρα βήματα
περπατάνε επάνω στα δικά μου τα σύννεφα.
Μα αγκαλιάζονται, πέφτουν μαζί.

Κι αν υπάρχω εδώ , θα υπάρχεις εκεί.
Αν κοιμάσαι στα σύννεφα θα μυρίζεις βροχή.
Όσο οι μέρες σκοτείνιαζαν με μια νεα πνοή,
κι όσο φούσκωνε η θάλασσα, με σφιχτά το κουπί
μια ελπίδα είχα μόνο,μια ελπίδα γυμνή:
Κάθε μέρα να γινεται λίγο πιο.. Φωτεινή.

Το μισό.

Πότε περάσανε οι μέρες

που εμείς μετρούσαμε μαζί,

οι νύχτες που χαζογελούσα σαν παιδί

γιατι με κοίταζες εσύ.

Ο ήλιος χτενίζει τη βροχή,

η θάλασσα αγκαλιά ζεστή,

στην παραλία έμενες ώς το πρωί

και στο μυαλό μου , μόνο εσύ.

Το μισό μου μυαλό ταξιδεύει,

η μισή μου καρδία αγαπά,

η μισή μου ματία ψάχνει για να σε βρεί.

Είσαι εδώ κι όμως είσαι μακρυά.

Κι αν δε μπορέσω να σε βρώ

πετάω ψηλά στον ουρανό,

μήνυμα γράφω με τα αστέρια μυστικό,

οτι μακρυά σου δε μπορώ.

Αυτό που θέλω να σου πώ,

κοίτα ψηλά και μη δακρύσεις,

δεν είναι οτι σάγαπώ, κι ας σάγαπώ,

μα οτι πρέπει να μ'αφήσεις.

Το μισό μου μυαλό ταξιδεύει,

η μισή μου καρδιά δεν χτυπά.

Η ματιά μου, μισή ψάχνει για να σε βρεί,

λείπω μα θα μαι πάντα εκεί..

Εξομολόγηση

Ζεστό απαλό κι ανάλαφρο το χάδι σου,

όταν βραδυάζει με τυλίγεις κι ονειρεύομαι.

 

Τις κρύες νύχτες  αγκαλιά αποκοιμιόμαστε,

είναι στ'αλήθεια κάτι αξέχαστο,μοναδικό.

Πόσα περάσαμε εμέις οι δυό..Σ'ευχαριστώ.

Ε θα το πώ!Αχ πόσο σ'αγαπώ,καλό μου πάπλωμα!

Ακόμα μια Φορά

Σ'αγαπώ,

και καθώς της βροχής οι σταγόνες σου χαιδεύουν το πρόσωπο,

και καθώς τα μαλλιά σου χορεύουν στον άνεμο,

σε ερωτεύομαι ακόμα μια φορά...

~~~~~~~~

Έχει νυχτώσει,κι είναι βαρύ το πέπλο της Σελήνης.

Δε νοσταλγώ τη θύμηση που μάτωνε τα όνειρά μας

όταν σεριάνιζες σε χάρτινα λιβάδια,

σ'ένα άλλο παρελθόν που ακόμη ποθούμε να ζήσουμε.

~~~~~~~~~~~~

Μες την ομίχλη,το βουνό,θα ήταν για πάντα το δικό μας ακρογυάλι.

Κι αν κάποτε ερχόταν το σούρουπο

κι άνοιγες τα χέρια να αγκαλιάσεις της φύσης το ξύπνημα

θα μεθούσες στου ήλιου το ψεύτικο τ'αγγιγμα.

Σε μια ζεστή γαλανή αγκαλιά θα ταξίδευες,

σαν ντροπαλό τριαντάφυλλο που ανθίζει την άνοιξη.

~~~~~~~~

Και καθώς το ψιλόβροχο θα ζωντάνευε τα άνθη σου,

και καθώς απαλή αύρα τα φύλλα σου θα δρόσιζε,

θα άνθιζες ακόμα μια φορα....

Από Ω προς Α.

Το τέλος είναι μια καινούρια αρχή 

αλλά το φως αφήνει πίσω του σκοτάδι.

Σαν σκοτεινιάζει κρύβεσαι,γιατί?

Τα δάκρυα σου μην φανούν όταν χαράζει..

Ακούγεται βουβή μια μουσική 

από το στήθος σου,  η ζωή φωνάζει.

Είναι μακρυά κι αν κλάψεις δεν πειράζει,
να ξεχαστείς,πιο γρήγορα να ρθει.

Βλέπεις το κύμα να παρηγορεί την άμμο

λίγο λίγο,να την παρασέρνει.

Την ταξιδεύει σε άλλες θάλασσες,

στα βράχια,στον βυθό χαμογελά.

Και πόσα κάστρα χάλασε,πόσες ψυχές..

Τι τίμημα έχει τέτοια ομορφιά!

Αν κάποτε αγκαλιά βρεθείς,

το φως θα δεις στο βλέμμα του χαμένη.

Κάθε αρχή είναι ένα καινούριο τέλος,

μα το σκοτάδι κάποτε έρχεται στο φως.

Τα δάκρυα σου χάνονται όταν χαράζει

χαμογελάς, κι ας μείνω μοναχός..